Namibië: Europees en Afrikaans

Het is dan wel een van de jongste landen ter wereld, maar Namibië heeft wel een lange geschiedenis. Gedurende de eeuwen hebben zich verschillende culturen gevestigd in het zuidelijk Afrikaanse land en elk heeft zijn sporen nagelaten op de Namibische identiteit. Een bezoek aan Namibië is door al deze invloeden zowel een bezoek aan Afrika als aan Europa.

Geschiedenis

Voor de komst van de koloniale Europeanen in de 19e eeuw, was Namibië al het thuis van een tiental Afrikaanse volkeren. In 1884 werd het gebied gekoloniseerd door Duitsland, waar het bekend stond als Duits-Zuidwest-Afrika. Zij richtten nederzettingen op als Windhoek en Lüderitz. De Britten hadden zes jaar voor de komst van de Duitsers al een kleine kolonie gesticht in Walvisbaai. Na de Eerste Wereldoorlog werd Namibië een mandaatgebied van de voormalige Britse kolonie, Zuid-Afrika.
Namibië is op Mongolië na het meest dunbevolkte land ter wereld en dat heeft voor een unieke cultuur gezorgd. Waar in andere kolonies, dankzij de grote inheemse bevolking, vaak werd geregeerd door middel van de inheemse heersers, kon het dunbevolkte Namibië direct geregeerd worden. Dit heeft ervoor gezorgd dat de Duitse, Engelse en Nederlandse (de Zuid-Afrikaanse Afrikaner stammen af van Nederlandse kolonisten) invloeden veel zichtbaarder zijn dan in andere Afrikaanse landen als Nigeria en Kenia.

Na de onafhankelijkheid in 1990 werd het Zuid-Afrikaanse systeem van apartheid afgeschaft en kregen de inheemse volkeren weer zeggenschap in Namibië, waardoor tegenwoordig zowel het Europese als het Afrikaanse erfgoed in het straatbeeld te vinden is.

Europees

De meest in het oog springende invloeden van het Europese verleden van Namibië is de architectuur. De kenmerkende Duitse koloniale bouwstijl vormt een groot contrast met de warme en zanderige omgeving. Ook opmerkelijk zijn de straatnaamborden. Deze zijn niet altijd in de zelfde taal. Soms zie je een Nederlandse 'straat', dan weer een Duitse 'strasse', maar vaak is het een Engelse 'street'.

De hoofdstad Windhoek voelt ook heel Europees aan. Het centrum staat vol hoge, moderne gebouwen en is heel schoon. Dit staat echter in schril contrast met de sloppenwijken aan de rand van de stad. In Namibië is namelijk een hele grote kloof tussen arm en rijk, zelfs een van de grootste ter wereld. De delen waar de rijke, voornamelijk Europese, mensen wonen zien er dus heel net en Westers uit. De arme delen zijn echter heel arm.

Afrikaans

Je zou door de jaren van koloniale onderdrukking, apartheid en economische ongelijkheid verwachten dat de Afrikaanse en Europese Namibiërs op zeer gespannen voet staan. Niets is echter minder waar. Zo werd na het einde van de onafhankelijkheidsoorlog in 1990 amnestie verleend aan beide kampen. Blanke en zwarte Namibiërs gaan wel niet altijd evenveel met elkaar om en de zwarte inwoners staan niet altijd op gelijke voet met hun (rijkere) landgenoten van Europese afkomst, maar het land is wel rustig en veilig. Volgens de Global Peace Index is Namibië zelfs een van de vredigste landen ter wereld.

Op de pleinen van Windhoek en Walvisbaai vind je naast beelden van helden uit de koloniale tijd ook beelden van Afrikaanse vrijheidsstrijders. Het kan zomaar gebeuren dat je in de stad Afrikaanse vrouwen met ontblote borsten op straat of in de supermarkt tegenkomt. Daar wordt niet raar van opgekeken in Namibië.

Een kwart van de Namibiërs woont in de steden, de rest woont in de uitgestrekte rurale delen van het land. Ongeveer 45% van het land is beschermd natuurgebied en bijna de helft wordt onderhouden door middel van de zogenaamde Communal Wildlife Conservancies. Dit zijn gebieden die beschermd en onderhouden worden door de inwoners zelf. Aan het toerisme dat naar hun gebied komt verdienen ze dan geld. Dit zijn voornamelijk Afrikaanse dorpen en bieden dus een goede kans om een idee te krijgen van de inheemse kant van Namibië.