Astrachan in Rusland

Bestemming: A. Astrachan (Rusland)
Periode: april 2013
Vervoer:
Accommodatie:

Astrachan, het rijk van de grote en kleine eilanden, bedekt met vele soorten gras, planten, bossen en goudkleurig rivierzand. Ook de Wolga Delta, waar vele soorten (zeldzame) vogels leven horen bij dit fantastische en unieke deeltje van Rusland, gelegen in het zuiden van Aziatisch Rusland. Astrachan is een aantrekkelijke bestemming voor toeristen die meer willen dan alleen het strand.

Het klimaat in Astrachan is veelbelovend goed. De zon schijnt er gemiddeld 300 dagen per jaar, waardoor je hier heerlijk kunt ontspannen en genieten van al het moois dat deze regio te bieden heeft.

Welkom in Astrachan
De stad Astrachan is in 1558 gesticht op het land waar vroeger vele oude beschavingen hebben gewoond. Nu, in de 21 eeuw, wordt dit opnieuw bevestigd door de recent gedane opgravingen van drie steden die uit de 8e eeuw stammen. Astrachan ligt aan de Wolga, heeft vele verschillende architectonische stijlen die vol zitten met interessante tradities en culturen. Ook ligt de stad aan de beroemde zijde route. In de stad zijn culturele, architectonische en religieuze tradities bewaard en hersteld gebleven die voortkomen uit meer dan 130 bevolkingsgroepen. In en rondom de stad is de flora en fauna zeer indrukwekkend. Zo is de Wolga Delta een favoriete plek voor jagers en sportvissers en komen mensen van over de hele wereld naar Astrachan. Ook de Tsaar Lotus en de Kaspische roos kunnen worden ontdekt in de delta. De Tsaar Lotus is familie van de Lotusbloem die voorkomen in de Afrikaanse Nijl en de Indiase Ganges.

Vertrek vanaf Amsterdam
Op 30 april vertrok ik met Aeroflot vanaf Amsterdam naar Moskou. De vlucht duurde gelukkig maar 3,5 uur en bovendien was er ook nog erg goede service aan boord. Er kon gekozen worden uit verschillende maaltijden en alle bekende en onbekende drankjes konden gewoon gratis besteld worden.

Ik kwam tijdens de vlucht een jong Russisch gezin tegen. Ze vroegen me gelijk of ik een glaasje wodka met ze wilde drinken. De fles hadden ze zelf meegenomen in het vliegtuig en aan het eind van de vlucht was hij leeg! De Russen vertelden dat ze in Nederland waren geweest om Nederlandse vrienden op te zoeken. Zij waren eerder al bij hen in Rusland op vakantie geweest. Ook vertelde de Rus dat hij al heel wat Nederlandse cultuur had gezien. De familie woont op 100 kilometer afstand van Moskou. Vervolgens vertelde ik wat meer over mijn vakanties in Nederland, maar ook over Turkije en Egypte. Hierdoor vloog de tijd letterlijk voorbij en waren we zo op het vliegveld van Moskou. Daar stond een medewerker van Aeroflot op mij te wachten die me hielp met de papieren voor de vlucht naar Astrachan. De vlucht duurde ongeveer 2,5 uur en dus landde ik om 23.30 uur op het vliegveld. Hier werd ik zeer hartelijk ontvangen. Helaas was mijn koffer niet aangekomen in Astrachan. Met behulp van mijn touroperator moest ik allerlei Russische formulieren invullen, waarbij zeer veel overbodige informatie ingevuld moest worden. Uiteindelijk kwam ik om 01.00 uur aan in het hotel, waarna ik gelijk ben gaan slapen.

Dag van de arbeid
Vandaag is het de dag van de arbeid, een dag waarop niet veel mensen werken. Ook op het vliegveld niet, wat weer nadelig is voor het gedoe met mijn koffer. De touroperator heeft naar het vliegveld gebeld en kreeg te horen dat mijn koffer pas over 2 a 3 dagen aan zou komen, wat een pech. Even naar de winkel gaan zat er voor mij ook niet in, omdat deze gesloten zijn op de dag van de arbeid. Ik ben maar gaan genieten van de zon, nadat ik een mailtje had gedaan naar mijn reisverzekering over mijn rechten en plichten m.b.t. mijn koffer. Daarna ben ik gaan genieten van de zon en de stad. Julia, een jonge vrouw van 22 jaar, die zeer goed Engels en Duits spreekt is mijn gids. We gaan de stad bezichtigen en komen groepjes demonstrerende ouderen tegen. Vroeger betekende de dag van de arbeid hier heel wat anders. We maken een wandeling over de brede boulevard en door het park, waarin mooie fonteinen te zien zijn. Het valt mij op dat de architectuur hier veel overeenkomt met de andere voormalig Sovjet landen.

We arriveren bij de dik ommuurde binnenstad. De muur is 3,5 meter dik en weer helemaal in zijn oude doen gebracht. Het jaartal 1639 staat op de ingangspoort geschilderd. Eenmaal door de poort heen gelopen zien we de oude Kremlin kerk. De kerk werd in de Sovjettijd gebruikt als busstation, tegenwoordig is de kerk weer in oude staat teruggebracht. We nemen een kijkje in de kerk, waar geen stoelen of banken in staan. Ook wordt er gezongen zonder begeleiding van een orgel, waardoor je alleen de menselijke stemmen hoort. De kerk van binnen is prachtig, met iconen, wandschilderingen en bladgoud bedekte palen.

De gebouwen in de stad zien er van de buitenkant allemaal wat minder mooi uit zegt Julia, maar dit wil nog niet zeggen dat de binnenkant er ook niet mooi uitziet. ''We leven aan de binnenkant, de buitenkant is een facade'', zegt ze tegen me. Ook de rest van de stad is interessant om te bezoeken. Er staan prachtige stenen huizen en we bezoeken een Tantaarse kerk. Hier hebben alleen mannen toegang tot, omdat vrouwen historisch gezien als minder worden gezien. De typische groene kleur van de kerk valt op en ook het zinken dak is mooi. Astrachan stikt van de verschillende kerken. In de Orthodoxe kerken kan je souvenirs kopen. Al dit moois had mooie plaatjes opgeleverd, mits het hier niet verboden was om te fotograferen.

Na wat cultuur snuiven komen we aan bij de Wolga, een snelstromende rivier. Er zijn bij de Wolga veel vissers te zien die hier komen voor de karper, zeelt, voorn, brasem of snoek. Overnachten doen ze in een van de drijvende hotels. Ook als toerist is het leuk om een boottocht of een cruise te maken over de Wolga. Na de Wolga betreden we het openlucht speelpark met daarbij een cultuurgebouw. We zitten hier even in de zon te kijken naar de spelende kinderen. We vervolgen onze weg naar een supermodern winkelcentrum, dat duidelijk gericht is op de rijke mensen. De volgende bezienswaardigheid is de botanische tuin, waar ik eindelijk een berichtje krijg van het vliegveld. Mijn koffer komt vanavond!

Fotosafari
Het landschap van Astrachan kenmerkt zich door de samenloop van rivieren, kanalen en stroompjes. Er zijn dan ook diverse kanalen waar je in Astrachan een rondvaarttocht kan maken. Ook worden er visreizen georganiseerd naar de delta van de Wolga. Vogelsspotten, jagen op groot en klein wild of een fotosafari behoren allemaal tot de opties. Dit is ook wat ik ben gaan doen, een fotosafari maken, het is geweldig! Je vertrekt uit een haventje in de Wolga, waarna je met een snelle boot de rivier oversteekt. Daar komen we aan bij een drijvend hotel, waar we heel aardig ontvangen worden. Ze verwelkomen ons met natuurlijk wodka en brood met kaviaar. Daar kregen we een rondleiding door de hotelboot. We zijn de slufters in gevaren met een platbodem vaartuig, waarmee we door de slufters en rietkragen kunnen varen. Na een aantal uurtjes varen komen we weer terug bij de hotelboot. Het eten aan boord van de boot is apart, maar wel lekker. Na een tijdje naar de verhalen van de vissers te hebben geluisterd was het weer tijd om met de snelle boot terug te gaan. Het volgende dat op de planning stond was het lokale etnografisch museum. Authentieke kleding van bevolkingsgroepen die hier vroeger geleefd hadden zijn te zien in een galerij. De gouden galerij is het belangrijkst en wordt ook zwaar beveiligd. Er zijn gouden gebruiksvoorwerpen te zien als ringen, armbanden, halsbanden en oorijzers.

Astrachan is echt prachtig voor mensen die van opgravingen houden en experts in dit vakgebied zouden ze nog erg goed kunnen gebruiken.

Bezoek aan de universiteit
Om 10.00 uur ben ik samen met Julia naar de universiteit gegaan, omdat we waren uitgenodigd door de faculteit Archeologie. We worden ontvangen door een projectleider van de faculteit, waarna hij ons veel weet te vertellen over wat hij samen met zijn groep al op heeft gegraven en wat er nog opgegraven moet worden. Het blijkt dat er op ongeveer 40 kilometer afstand in de Wolga Delta interessante opgravingen te vinden zijn van drie steden die stammen uit de 8e eeuw.

De rest van de stad moest ook nog ontdekt worden. Het openbaar vervoer in Astrachan is redelijk. Dit bestaat voornamelijk uit bussen en privé bussen. Een rit met de stadsbus kost 6 roebel en met het minibusje 7 roebel. De minibussen zijn echter altijd vol en hebben bovendien altijd haast.

Volgende dag
We laten de stad achter ons en gaan de Russisch Aziatische volkscultuur tegemoet. We rijden over een redelijke weg en komen kleine dorpjes en een steenfabriek tegen. Na een tijdje rijden we door de steppen, waar we een begraafplaats van de Kazakken tegenkomen. Kazakken wonen oorspronkelijk in houten huizen, als ze dan worden begraven wordt dit gemaakt van steen. Na een tijdje rijden stopt de weg opeens en gaat het over in een zandweg. We komen na het zandweggetje aan in een dorpje dat redelijk ver van de buitenwereld is gelegen. De chauffeur stopt bij een monument voor de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. In een wit gebouw zouden we hebben afgesproken. We komen voor het cultuurprogramma dat wordt gegeven door vijf mensen die in traditionele kleding gekleed zijn aan ons en een bus vol schoolkinderen. Als ze er zijn krijgen we allerlei informatie over gebruiksvoorwerpen van vroeger. Daarna begint er een cultuurspel, waar de kinderen om staan te popelen. Na het spel komen we aan in de toneelzaal waar er kinderliederen gezongen worden er waar er diverse dansspelletjes worden gedaan. Na een voorstelling van zo'n 2 uur is het tijd voor thee en cake. De vijf dames in kledij hebben dit initiatief genomen om de traditionele boerderij in het dorp te kunnen herstellen, waardoor het erg de moeite waard was!

Cruiseschepen
Later die dag reden we naar de Wolga, waar we een bezoekje brachten aan de cruiseschepen. De cruiseschepen hebben lange en korte tochten naar bijvoorbeeld Sint Petersburg, Moskou en Volgograd. 230 mensen kunnen er op de grootste boot, waar dan circa 40 medewerkers aan het werk zijn. Verwacht geen luxe schepen zoals die bijvoorbeeld op de Rijn varen.

Zondag in Astrachan
De kerken zitten vol op zondag in Astrachan. Ook ik breng een bezoek aan de, lange, kerkdienst. Daarna vertrek ik net als de inwoners van Astrachan naar de bazaar. Je kan hier werkelijk alles kopen. Kleurige fruitkramen en een versruimte voor vis, waar misschien wel 100 karpers liggen. Wat ook opvalt zijn de felgekleurde gesneden groenten en het verse vlees. ´s Avonds eet ik ook een enorm stuk vlees, waar een dikke vetrand omheen zit. Julia eet de vetrand gewoon op, ik snij het eraf.

Binnenlanden van Astrachan
Over de goede wegen rijden we uit de stad en komen we langzamerhand bij de steppen aan. Hier lopen kamelen en af en toe wat ezels rond. Het ruikt op de steppe naar lavendel, in combinatie met de kamelen. In een dorpje aangekomen gaan we op zoek naar de groene moskee. Eenmaal daar aangekomen mag ik de minaret van de moskee beklimmen om een mooi uitzicht te hebben over het dorp. Verderop staat een nieuwgebouwde kathedraal, ook prachtig. We bezoeken ook de nieuwe kathedraal, waar ik van de priester foto's mag maken. Bij het weer verlaten van de mooie kerk krijg ik nog een flesje heilige olie mee, als cadeautje van de priester. Ik zou tijdens mijn vakantie nog wel in contact willen komen met gelovigen van deze kerk. De priester laat weten dat hij maximaal 20 gelovigen bij hem in de kelderruimte kan laten overnachten. Op deze manier zie ik naast de kerk, ook de gelovigen. Geweldig dus! De gelovigen hebben namelijk een grote steun aan de kerk en bovendien luistert de priester geduldig naar ze en heeft hij veel contacten.

Russische parfum
De reisleidster raadt me aan om een Russische parfum te komen in het dorpje. Dit kan later op de dag nog van pas komen zegt ze. De rit gaat verder door de onmetelijke vlaktes. Bij een pontonbrug moeten we tol betalen om de overkant van de rivier te bereiken. De weg wordt nu wat slechter en eindigt uiteindelijk bij de opstap van een pont. Door het natte zand rijden we om de pont op te kunnen. Terwijl we over de rivier varen zie ik een klein dorpje, met niet meer dan 70 huizen. Ze hebben een burgemeester in dit dorp, helaas krijg ik hem niet te zien. Ik vraag aan de reisleiding of de mensen hier arm zijn. Ze zegt dat dat niet zo is en dat de mensen hier eigenaar zijn van de ezels en kamelen. Ze kosten wel 1.000 dollar per stuk. Er zijn mensen die in stenen huizen wonen, maar ook die in zelf gebouwde huizen van rivierklei, takken en kamelenpoep wonen.

De volgende stop, die we bereiken door over zandwegen met hobbels en kuilen te rijden, is een heiligheid. De heiligheid is hier voor de bevolkingsgroepen in deze streek, zoals bijvoorbeeld de Kazakken, Mongolen en Abgaziers. Er staat een soort woestijn voor me als we een aantal kilometers hebben gereden met een houten huisje. In dit huisje wonen mensen die nog in klederdracht lopen. Bij het hotel staat een gebouwtje met kleedjes om op te bidden. In het gebouw is de graftombe gevestigd van een lokale heilige. De mensen hier geloven dat wanneer je een gebruiksvoorwerp in de grond bij het gebouwtje plaatst (daarvoor had ik dus die Russische parfum dus gekocht) en je er vervolgens 3 keer omheen loopt, beide handen tegen de houten deur houdt, je een wens mag doen en deze wens ook uitkomt. Na de drie rondjes pak je je voorwerp weer.

Nadat we de ceremonie hebben gehad komen er een paar oude dametjes naar me toe, gekleed in vrolijk gekleurde kleding. Ze vragen of ik zin heb een kopje thee bij hen te komen drinken. In hun lemen huis, met keukentafel en houten bank, drinken we kamelenthee. Dit is thee met kamelenmelk, wat goed te drinken is. Mijn reis gaat weer verder nadat we een paar foto's hebben gemaakt. De weg die volgt is redelijk normaal. We komen aan op een heuvel waar weer een heiligdom staat die wonderen kan verrichten. Ook staat er een Yurt tent, wat tenten zijn van Nomaden. Ik mag in de Yurt kijken, wat er zeer goed uitziet. Er staan vier bedden, Perzische tapijten, een kast en een kacheltje waar je op kan koken. Binnen één uur kunnen de tenten worden afgebroken en zijn ze binnen 2 uur weer opgebouwd. Het einde van de dag vieren we in een Kazachstaans restaurant, waar we met de handen mogen eten.

De laatste dag
Een dag van weemoed is de laatste dag in Astrachan. Astrachan is flora en fauna, cultuur, natuur en ontdekkers. Voor zowel vis als als jagers, Christenen als andere gelovigen, mensen die verder willen kijken dan brede zandstranden en voor hen die graag in contact komen met de vriendelijke lokale bevolking. De Russen zijn hier juist heel erg aardig in plaats van nors. Ik hoop Astrachan nog een keer te kunnen bezoeken en ik bedank dan ook de mensen die mij verder hielpen met mijn kennis te verrijken als het gaat om toerisme. Er is nog veel meer te zien in Astrachan, de tijd was gewoon te kort.